Arís, tá tuiscint ar ghnó i gceist anseo: grúpaí móra siúlóirí agus tart millteanach orthu ag teacht go dtí do bheár gach seachtain, sin airgead sa scipéad.

Bhí ceithre scipéad ann agus triúr ag obair ar gach ceann, agus ó mheán lae bhí scuaine mhór ag an bheár i gcónaí, daoine ag scairteadh a gcuid orduithe linn.

Agus éileamh chomh mór sin orthu ní ionadh go mbíonn stallaí bláthanna ar oscailt ó mhaidin go faoithin ar shráideanna chathracha móra na Polainne.

– “Ó éireoidh tú ar maidin, go ham bricfeasta, go dté tú a luí an oíche sin, tá gach rud leagtha amach.

Don chuid is mó den domhan is é ollmhaitheas na mbrionglóidí atá san idirlíon, ach ní bhfaighfidh siad rochtain orthu go deo na ndeor.

Is minic ar ndóigh nach mbíonn athair na bpáistí ina gcónaí sa bhaile anois, rud a fhágann go bhfuil an baol ann nach mbeidh teagmháil rialta ag sciar maith de pháistí na hÉireann le fear go sroichfidh siad na luathdéaga, tráth a bhainfidh siad an mheánscoil amach.

Agus naimhde sa tóir air, is é nádúr an duine é féin a chaitheamh i bpoll nó teitheadh suas crann ard go n-imí an chontúirt.

Ar scáth a chéile a mhaireann na daoine, mar a deir an seanrá, ach céard a dhéanann ár gcairde i ríocht na n-ainmhithe is na n-éan sa drochshíon? Tá ceithre rogha acu: - A) Caithfidh siad dul i dtaithí ar na cúinsí agus iad féin a ‘oiriúnú chun maireachtála; nó - B) Rachaidh siad ar imirce; nó - C) Titfidh codladh an gheimhridh orthu, faoi thalamh go hiondúil, go dtí go mbogfaidh an aimsir ar ball; nó - D) Siocadh síos faoi uisce sa phuiteach nó ina leithéid.

Fan go sáfaidh mise mo chuid fiacla isteach i bhfeoil bhog bhlonagach an Oireachtais! Beidh lucht amhránaíochta ar an sean-nós ag baint na bputóg as a chéile ar mhaithe le deich Euro mar chéad duais i gcomórtas Chorn Uí Riada.

Mar sin féin, aineolach mo dhóthain a bhíos ar an gcathair agus ar an gcúige seo gur ráinigh an lá gur chuireas fúm anseo.

Ní dhearna sé stad mara ná mórchónaí gur shroich sé caladh agus cuan sa Domhan Thoir.

Go dtí go n-ardaíonn an deatach ón urlár aníos.

Le himeacht aimsire, de réir mar a bhí ag teip go tiubh ar chruthúnais bhunsifíneacha na saineolaithe cás Tholamaeis a chosaint, tugadh faoi deara go raibh cruthúnais an aosa eagna ag éirí níos aduaine agus níos áiféisí sa tslí go mba léir don saineolaí, don sraceolaí agus don aineolaí araon, faoi dheireadh, nárbh fhada go mbuailfí an chreill ar theoiric Tholamaeis.

Go háirithe má bhí tú amuigh ar an drabhlas go breacadh an lae ag staidéar go géar go breacadh an lae.

Ag stánadh ar na feirmeoirí sna páirceanna agus sna goirt a bhí sé agus é ag meabhrú.

Fanaimis go bhfeicimis caidé atá sé ag gabháil a dhéanamh faoi Bhanc na Vatacáine.

Is éigean gach rud a fheiceáil fríd spéaclaí seicteacha, sinne agus iadsan agus ní fheicimse rud ar bith ag tarlú, is cuma cad é a tharlóidh ar ‘Chnoc an Anfa’ – *Stormont* – go dtí go raibh mé ag tarraingt ar an chéad seo chugainn.

Ní bheidh a fhios agat go dtí go bhféacha tú thú féin leis na cúraimí sin.

Sin ráite, go dtí le gairid, mhothaigh Gaeil Mheiriceá Theas gur dream dearmadta a bhí iontu mar gheall ar an easpa teagmhála a bhí acu le hÉirinn.

Moladh dúinn gan an cheist a chur air féin nó bheimis ag fanacht le freagra go Lá Philib an Chleite.

Tá sé dífhostaithe faoi láthair agus fiú nuair a bhí an comórtas buaite aige bhí air filleadh ar oifig an phoist agus an dól a bhailiú go dtí go bhfaighidh sé an t-airgead.

Bhí a shaol go dtí sin caite i mbun adhradh na cnáibe, á caitheamh is á díol.

Fan go bhfeice mé cé na cáilíochtaí eile atá agam… Bhuel, bhí mise ag glanadh tóineanna salacha leanaí sula raibh aon chaint ar Pampers ná Huggies.

Saint agus easpa saibhris a thugann orthu cloí leis an chóras reatha agus leis an gcló deiridh a buaileadh ar nótaí páipéir faoi ainm an dollair, níl ann ach ceist ama go dtige an crú ar an tairne.

Chaith Amanda Reid oíche go maidin ar bhainis sa bPolainn i gcomhluadar le lucht ceoil.

Tá Robert McMillen den bharúil go bhfuil is go mbeidh beanna codlatacha na dteampall ó thuaidh codlatach ó thuaidh go Lá Philib an Chleite.