Cothaíonn sí na néalta a uiscíonn na plandaí a choinníonn beo muid, ach bíonn sí mar uaigh dhomhain chorrach ag cuid againne fosta.

Seo am an-chorrach i stair Chaitliceach Mheiriceá.

Braitheann tú neamhshocair go minic nuair a chaitheann tú do shaol mar sin ach is breá liom sin, spreagann sé mé.

Mothaím féin go mbíonn deifir orm i gcónaí abhus, agus cuirtear faoi strus mé in amanna agus mé díreach ag labhairt le daoine, bíonn siad chomh míshocair sin – daoine nach mbíonn ag féachaint sa tsúil orm toisc go bhfuil siad chomh gnóthach sin, daoine a labhraíos chomh gasta sin is go gcuirfidh siad mo chroí i mo bhéal! Éire na Féile, más ea Cuimhním go hiondúil ar an teideal a bhronntar ar Éirinn, gurb í tír na féile is na mílte fáilte í, go bhfuil clú agus cáil orainn fud fad na cruinne mar dhream a bhfuil féith an ghrinn agus fad na teanga le brath go mór ionainn.

Tar éis roinnt blianta áfach, agus mé ag cleachtadh an mhodha ar bonn measartha rialta, thosaigh mé ag éirí giodamach, míshocair le linn mo mhacnaimh.

Bhí deiseanna iontacha ag Belfort anois ach bhí carachtar corrthónach aige i gcónaí agus roimh i bhfad, bhí éacht nua ag taisteal uaidh.

Tá ceist na bhfrithghiniúnach ar cheann de na ceisteanna is mó a d’fhág an Eaglais Chaitliceach gan réiteach ón fhichiú haois.

Cé gurb iad roinnt de na daoine is clistí agus is deise ar bhuail mé leo riamh, níl aon amhras go dtagann an-chuid dá dtuiscint agus tiomantas ó mhíshuaimhneas.

Tugann *City of Gangs* le Andrew Davies (Hodder & Stoughton) léargas ar an dóigh a raibh tionchar nach beag ag fadhbanna a bhí fós gan réiteach in Éirinn ar fhadhbanna sóisialta agus ar an dlí i ‘ndara cathair na himpireachta.