Ach bhí droch-chlú ar an bhaile mar go raibh na sraithmharfóirí Ian Brady agus Myra Hyndley ina gcónaí ansin sna seascaidí.

Ní ina haonar ach oiread a bhaineann Susie ‘neamh’ amach ar deireadh – ach í i gcuideachta ochtar eile cailíní óga a dhúnmharaigh ár ndúnmharfóir sraitheach sceimhliúil béal dorais, carachtar Stanley Tucci.

Nó an amhlaidh gur ráiteas in éadan chóras lofa na mbancanna /an chaipiliteachais atá ann - sórt scread feirge daoscarshlua dífhostaithe Mheiriceá an Spealadh Mhóir, cosmhuintir John Steinbeck sna ‘*Grapes of Wrath*’, an é sin an fonn a chóirigh Penn dúinn as bunscéal Clyde Barrow agus Bonnie Parker? Nó ar cheart an bheirt seo a thaispeáint mar shraith-dhúnmharfóirí fuara, seachas i bhfoirm Dunaway agus Beatty, atá ar an mbeirt leannán retro-chic is mealltaí sa chanóin? D’ardaigh ceisteanna dá leithéid idir theas agus sholas nuair a phléasc obair Penn ar scáileáin an domhain tá dhá bhliain le cois an dá scór anois ann.

Craobhscaoilim an tuairim sin, ag cur san áireamh éagóir shraitheach na bliana seo caite nuair a tugadh droim láimhe do ‘Das weisse Band’, le Haneke, agus don sárshaothar ‘Un Prophete’ a rinne Jacques Audiard.

Ach, a thiarcais, mharódh Osgur Lars Von Trier! Chaithfeadh a leithéid an sáraitheoir sraitheach isteach i lársrutha! Ní ann is dual, ná is oiriúnaí dó.

Is ea gurbh í an tóraíocht ba mhó riamh ar dhúnmharfóirí srathacha i stair Bundesrepublik Deutschland.