Conas d'aghaidh a thabhairt ar mhairgí móra an tsaoil i bhfilíocht? Caidé mar is féidir é seo a dhéanamh go fírinneach nuair nach bhfuil á chaitheamh agat féin ach saol beag suarach, sábháilte, saor ó bhroid agus ó bhuaireamh? Níl de fhreagra agam air sin ach gur dóigh liom go mbíonn filíocht mhaith ar thaobh an tsolais agus ar thaobh na beatha i gcónaí.

Teastaíonn ó na contaetha sin fanacht i Roinn a hAon mar, dar le hiarimreoir de chuid Bhaile Átha Cliath a raibh mé ag caint leis le déanaí, níl i Roinn a Dó ach "ainnise".

Ach comhghairdeas leo as a ngaisce, rud a chuidigh le cuid den ghruaim a ardú de lucht iomána na hardchathrach tar éis bhliain na hainnise ag na sinsir.

Bhí frithdhúnadh ar siúl sna dugaí ag an am, a thosaigh i mí Mheán Fómhair 1995, agus bhí teaghlaigh 500 dugaire in ainnise dá bharr.

Bhuail tallann anó agus éadóchais Tomás agus é ina shuí ag barr an staighre ag éisteacht leis an racán a bhí thíos.

Ach caidé faoin gheilleagar? Bhuel, de réir mar a bhí an bhliain ag dul isteach, bhí glór George Lee ag dul síos, síos, síos – an fear bocht ag dul níos mó agus níos mó le haimléis agus le hainnise.

B’fhearrde dúinn cruachan agus ár n-aghaidh a thabhairt ar an anachain agus dul i ngleic lenár gcuid fadhbanna go stuama.

Tugtar ‘cearrbhaigh le fadhbanna’, nó ‘cearrbhaigh anó’, orthu siúd a scaipeann a gcuid ag imirt ar na fearais.

Feachtas ar Son an Anó?! ============= Ní mó ná sásta a bhí lucht na gclubanna móra leis na moltaí thuas agus chuir siad tús le feachtas láidir ina gcoinne sna meáin.

Tugann Jeffries léargas dúinn ar staid dhaonna atá faoi shrathair na hainnise ach ina dhiaidh sin mothaítear, agus muid ag amharc ina súile, a ndeascabháil chun na bhflaitheas.

Bíonn diachair mhillteanach ag baint leis an gcineál sclábhaíochta seo, faraor.