In ainneoin a bhfuil de thrácht ar an eacnamaíocht "nua", braitheann an Astráil cuid mhaith fós ar onnmhairí traidisiúnta - ina measc gual, olann agus mianraí.
Dá mbainfeadh muid leas ceart as an saibhreas iontach atá ar fáil dúinn sna farraigí mórthimpeall orainn - flúirse éisc, ola, gás agus mianraí eile as cuimse - bheadh Éire níos saibhre ná an Iorua.
Tá bia den scoth ann - d'fhéadfá maireachtáil ar feadh seachtaine ar an méid a fhaigheann tú don bhricfeasta féin!
Déanann an snámh sa bhfarraige an-mhaitheas don chorp agus deirtear go bhfuil mianraí agus maithis eile ann do ghalair chnis agus mar sin de.
Tá an tír iontach saibhir ó thaobh mianraí agus acmhainní nádúrtha de ach is beag iarracht atá déanta ag na rialtais dhifriúla plean tionsclaíochta a chur le chéile chun leas níos fearr a bhaint as na hacmhainní seo agus an geilleagar agus saol na ndaoine a fheabhsú.
Ós rud é go bhfuil neart ola agus mianraí sna réigiúin sin, tá an-spéis léirithe ag tíortha san Iarthar – go háirithe na Stáit Aontaithe agus an Ghearmáin – sa mhéid atá le rá acu.
Ba iad na hacmhainní aiceanta is mianra cosúil le rubar, ór is airgead a ghéaraigh suim na gcoilíneach i gcúige Chocó, an cúige sa Cholóim is mó a shamhlaítear leis na hEmberá agus sa 20ú haois is iad acmhainní cosúil le plandaí trópaiceacha, ola phailme is adhmad a tharraing aird na dtionscal mór, aird nach bhfuil imithe go hiomlán chun sochair do phobal Emberá.
Buntáistí aiceanta atá i gceist: talamh mhéith, ithir dhomhain shaibhir, uisce lán le mianraí maithe, aeráid shéimh, cuanta foscúla beo le héisc agus cuanta doimhne atá oiriúnach don tráchtáil le tíortha iarthar na hEorpa (An Spáinn srl.