Airím i gcónaí nach bhfuil mé ach ag tosnú agus níl sa mhéid atá foghlamtha agam ach mún dreoilín san fharraige.

Dá n-abródh Robinson go soiléir leis an lucht éisteachta nár cheart dá pháirtí a bheith in éadan Acht Gaeilge, go gcuirfí tithíocht ar fáil do Chaitlicigh, ar mó a n-éileamh ar a leithéid, i gceantracha "Protastúnacha", nár cheart go siúlfadh an tOrd Oráiste áit ar bith nach raibh fáilte rompu, bhuel, sin teachtaireacht ar fiú éisteacht leis, ach ní bhfuair muid ach baothchaint gan stuaim, cnámharlach gan feoil.

B’fhéidir go bhfuil an cneasú thar ghoimh a bhí orthu, Éireannaigh, tar éis cneasú níos gaire do chnámh an scéil ná mar a chneasaigh riamh roimhe.

Ní mó linn é ná cáithnín faoi fhiacail an easpa aitheantais seo, ach is crá croí amach is amach é an tarcaisne a thugann muintir eile na tíre dá bpríomhchathair go rialta (Eagrán 86, Meitheamh 2008).

Agus más tuairimíocht atá sa méid sin, ní féidir a shéanadh go bhfuil ceist ann fós maidir leis an gcloich.