"Mura dtógtar an Bertie Bath sin go luath, cá háit eile in Éirinn a ndéanfaidh muid ár gcuid níocháin go poiblí?" a cheasnaíonn Balor an Sianaí.

Tá mé ar mo sháimhín só sa Bhuireann i gContae an Chláir anois, ag siúl cois farraige nó go dtí an tobar naofa galánta atá ar thaobh an chnoic, agus mo fholcadh féin le glóthach fholcaidh giúise agus maróis a fuair mé sa Burren Perfumery.

" Tá portráidí ban le feiceáil ar na braillíní atá sa taispeántas agus tá seanbhaisín níocháin suite fúthu.

Os cionn gach portráide tá pictiúr de rudaí ar nós péire bróg ard, leaba chompordach, eitleán, gluaisrothar - comharthaí truamhéalacha de na rudaí, b'fhéidir, a bhí in intinn na mban agus iad ag ní leo.

"Ó, a Dhia, sin an fhearthainn anois agus mo chuid níocháin amuigh ar an líne.

"Ó, a Dhia, sin an fhearthainn anois agus mo chuid níocháin amuigh ar an líne.

Má fhéachann tú ar an taobh eile de chlaí agus tú ag siúl faoin tuath, seans maith go bhfeicfidh tú meaisín níocháin, cuisneoir nó fiú seancharr.

Ar an drochuair, tá daoine i ndiaidh an portach a úsáid mar láithreán bruscair anuas trí na blianta agus tá seancharranna, innill níocháin agus rothair le feiceáil ann.

Líon sí buicéad le huisce galach agus chuir sí slog maith leacht níocháin ann.

Níos faide síos an bealach go dtí an Port tá bruscar le feiceáil fós ar gach taobh, idir sheancharranna, innill níocháin agus rothair.

Thosaigh siad ag ní a gcuid éadaí agus á ní féin – agus ag iarraidh mise a ní leis! Is cosúil go raibh an t-uisce seo níos glaine ná an t-uisce a bhí á bhailiú acu ón sráidbhaile ar aon nós.

Ar ár siúl dúinn síos an halla rinne sé iontas den mhéid dlúthdhioscaí a bhí sa teach, ar sheilfeanna ar an dá thaobh dínn, sa chistin freisin, tuilleadh seilfeanna lán leo, cófraí, seastáin greamaithe den bhalla, bhí siad carntha ar an gcuisneoir—thug me gloine bhainne dó agus rinne sé ceapaire dó féin—agus ar an inneall níocháin, leath an bhoird tógtha acu, dhá stól, go fiú ar leac na fuinneoige sa leithreas—rinne sé mún—agus túrbhloic díobh i ngach cúinne sa chistin, ar dhá thaobh an dorais, taobh istigh agus taobh amuigh sa halla, sa spás faoin staighre agus sa seomra suí—bhí siad i ngach áit, gan an balla le feiceáil acu ach anseo is ansiúd, dlúthdhioscaí, a dúirt sé agus shéid sé anáil amach le teann sásaimh, dlúthdhioscaí, nach iontach é? Ina shuí ar an tolg—bhí air scíth a thabhairt do na seanchnámha, mar a deir sé féin—dúirt sé gur chuimhin leis a óige, gurbh é a aisling leabharlann cheoil a bheith aige, sa bhaile, cartlann de gach uile dhlúthdhiosca a eisíodh riamh, in aon seomra amháin aige, seomra stórais nó garáiste mór ar chúl an tí.

Tá bailte beaga scaipthe ar bhruacha na habhann agus tá ról lárnach aici i saol mhuintir an cheantair seo maidir le hiascaireacht agus turasóireacht, agus is córas iompair agus foinse uisce don chócaireacht agus don níochán í chomh maith.

Ní bheadh sé d’acmhainn agam ar aon bhealach eile a bheith ag obair i lár chathair Londan, gan trácht ar a bheith i mo chónaí ann!” Is díol spéise é nach bhfuil cárta cuntais nó creidmheasa ag Collins nó fiú fón póca, agus den chéad uair, le linn na tréimhse atá á caitheamh aige i Londain, tá meaisín níocháin aige dó féin.

Tháinig an t-ábhar chun cinn sna comhráite ar fad mar gheall ar an gceist chéanna a bheith curtha orm: *“Have you heard about Des Bishop learning Irish?*”Is cuma cé acu smideadh, púdar níocháin, bróga spóirt nó teanga atá i gceist, níl aon dabht ach gur féidir le daoine cáiliúla aird an phobail a tharraingt ar na rudaí – idir tháirgí agus chúiseanna – a mbíonn siad ag tacú leo.

Nuair a bunaíodh an choilíneacht, agus ar feadh tamaill fhada ina dhiaidh sin, bhí ganntanas ban i gceist inti, agus b’éigean do chuid de na fir obair na mban a dhéanamh – an chócaireacht agus an níochán, cuir i gcás.

htm), ceann de na heagraíochtaí a bhí taobh thiar den agóid i mí Aibreáin, úsáidtear an dlí seo chun imeaglú a chur ar dhaoine ar mian leo seasamh leis an duine atá thíos, sa chás seo na sans papiers – béilí teo a chur ar fáil, seirbhísí leithris agus folctha a eagrú, teileafóin phóca a athluchtú agus a leithéid.

‘Is uaigneach an níochán gan léine ghlas’ mar a dúirt an té a dúirt fadó.

Chuireadh sí glaoch orainn go rialta i rith na tréimhse sin chun a rá go raibh cuid den troscán tagtha nó go raibh an t-inneall níocháin feistithe isteach ag an bpluiméir.

Fara aire a thabhairt don leanbh, bhí uirthi an teach a ghlanadh agus bhí cúram na cócaireachta, an níocháin is na hiarnála uirthi.

Ní bhíonn sí cúthail ag taispeáint na radharc níos dorcha, bagairt an fhoréigean ghnéis / an fhoréigean fhisiciúil idir Eliza agus Higgins, agus an radharc folctha atá brúidiúil ach greannmhar.

A luaithe is a shroich muid cathair Shingeapór, meabhraíodh dom tuairim Bhreandáin Uí Eithir ar ghlaine na hEilvéise: “Tá teoiric agam, cé nach bhfuil ann ach teoiric, go mbíonn meitheal mhór oibrithe amuigh ar feadh na hoíche ag scuabadh, ag bearradh agus ag níochán na tíre.

Cioca is fearr a thaitin liom, i ndeireadh na dála – ‘Ionad Ró-Naofa’ Beckett/McKellan, (holy of holies) ‘An Soitheach Rónaofa’ (Holy Grail) Shakespeare/Roger Allam, nó ‘Doirteal Cistineach’ Larkin/Tom Courtenay? Sin chugam an ciseán níocháin lofa sin, in ainm Chroim! Ach, impím ort gan mear a leagadh ar aon lasc dubh bacailite le corda cas ar sileadh uaidh….

Smaoinigh mé ar mo bheartas árachais; an raibh gortú de bharr róníocháin san áireamh ann?! I ndeireadh an sciúrtha, d’ordaigh sí dom an t-uisce fuar ón dabhach a chaitheamh tharam féin le mias beag plaistic.

Ghlac mé leis go raibh míthuiscint ann, agus shocraigh mé an mhaidin a chaitheamh ag níochán mo chuid éadaigh go díomúch.

Ach ní fhágtar dall sinn ar na cúraim bhunúsacha níocháin agus leithris a thógann Georges air féin le croí maith mór.

Chonacthas roinnt daoine amuigh faoin fhearthainn i gConamara agus i gCorca Dorcha agus iad ceann-nochta! An é go síleann siad nach dtuigeann muid gur ag ní a gcuid gruaige saor in aisce a bhí siad.