Cé a shílfeadh 500 bliain ó shin go mbeadh an Béarla ina theanga dhomhanda agus an Laidin marbh? Agus an mbeidh an Béarla ina theanga uilechoiteann go deo? Beag an seans! Tá an domhan ag athrú go tapaidh, mar a chonaic muid ar an 11 Meán Fómhair.

Creidim gur fearr i an teanga fhísiúl seo ná an teanga labhartha mar áis chun dul i ngleic le smaointe uilechoiteann ar chultúr.

Is iad sin an clár a dhréachtaigh an Coiste Náisiúnta Frithbheartaíochta (Conseil National de la Résistance - coiste inar cuimsíodh na ceardchumainn agus na páirtithe polaitiúla sa Fhrainc a chuir i gcoinne na Naitsithe) i Márta 1944 agus ina leagtar síos bunphrionsabail an stáit nua, agus Dearbhú Uilechoiteann Chearta an Duine de chuid na Náisiún Aontaithe ar glacadh leis i 1948.

Sa mbéaloideas, bíonn tagairt cuid mhór don uilechoiteann, ach sa rud áitiúil, bhí a baile fearann féin agus a muintir féin.

Bhí sé follasach don domhan mór in ochtóidí an chéid seo caite go raibh na hainmhithe mara thuasluaite i mbaol a n-éaga agus chuir Coimisiún Idirnáisiúnta an Mhíl Mhóir státchairde uilechoiteann ar a seilg sa bhliain 1986.