An lá dár gcionn, chuaigh muid ó dheas go Bun Cranncha, a bhfuil tránna an-fhada ann os comhair chnoic ghorma Fhánada.

Thart ar an chósta, tá tránna gainmheacha le fáil.

Téann na mílte turasóir ansin le cuairt a thabhairt ar na seanfhoirgnimh mheánaoiseacha agus ar na tránna fada gainmheacha.

Ach, don chuid eile den daonra, is é tús an tsamhraidh é agus cuireadh cúraimí an tsaoil i leataobh ar feadh scathaimhín agus tugadh aghaidh ar na tránna.

Tugtar ‘La Ristic’ ar an mbóthar seo, agus is féidir seasamh aon áit le taobh an bhealaigh, agus siúl síos chuig tránna carraigeacha mar a bhfuil diúilicíní, feamainn agus portáin, nó tránna gainimh bán agus na mílte faoileán ann.

Mhol ionadaí Eorpach amháin, Servaas Deroose, gur chóir do na Gréagaigh a gcuid tránna a dhíol, chun borradh a chur faoi mhargadh tithíochta na turasóireachta! Cé a déarfadh nach dtarlódh amhlaidh anseo? Cé gur beag duine nach maíonn gurbh fhéidir le stát na hÉireann áiseanna áirithe a phríobháidiú, fós tagann chun cuimhne an phraiseach a rinne díol Eircom do bhonneagar cumarsáide na tíre seo.

Feiceann baill an phobail iad ar na tránna go minic nuair atá siad i mbaol nó ag fulaingt agus cuireann siad fios orainn ionas gur féidir linn cuidiú leo.

De ghnáth, bíonn neart siamsa ann freisin! Céard faoi na dúshláin a bhaineann le bheith ar an gcoigrích, áfach? Téann mórán Éireannach agus Sasanach bliain i ndiaidh bliana ar laethanta saoire chun na Spáinne – an ghrian ag spalpadh anuas orthu agus iad ina luí ar na tránna áille, deochanna a cheannaigh siad ar leath an phraghais a bheadh orthu sa bhaile ina nglaic acu, sona sásta ar feadh coicíse agus tuige nach mbeadh? Ach sin iad na hionaid saoire, ceann scríbe na dturasóirí.

Tá gach rud againn, ach amháin na tránna.