I gcúrsaí sacair déanaimid ceiliúradh má fhaighimid comhscór fiú amháin agus is ionann comhscór go minic agus bua, go speisialta más i gcoinne na Sasanach a bhímid ag imirt! Tuigimid go léir cén bhrí atá leis sin ach an léiríonn sin agus torthaí leathchuibheasacha eile easpa féinmhuiníne ionainn féin? Céard a chiallaíonn Corn an Domhain dúinn ar aon nós? An comórtas spóirt é? An ócáid é chun cóisir náisiúnta a chur ar bun? An leithscéal é chun uaireanta fada a chaitheamh i dtithe tábhairne ag caitheamh siar beorach agus ag canadh amhrán amaideach, ag screadach agus ag liúireach os comhair scáileán teilifíse.

Ansin thosaigh páiste ag screadach in áit éicint, ag béiceach "fuil fuil"! Ansin, bhí ciúnas beag aríst ann.

Ach má d'imigh an duine go tobann an lá roimhe sin, agus é nó í ag screadach nó ag caoineadh, agus má tá an deasc lán píosaí beaga craptha páipéir, seans maith go mbeidh fadhbanna móra romhat.

Agus ar eagla na míthuisceana bhí an duine seo ag screadach i nglór a bhí scanrúil: “Is mise an Diabhal, Prionsa Ifrinn.

– An clog ag screadach orm.

Agus an mac léinn ag screadach agus a chorp crupaithe leis an bpian, tarraingíodh amach as an halla é.

Bhí sí ag screadach, ní nach ionadh, ach i nGiúdais.

D’imigh an madra as amharc agus rith an mháthair ar ais chuig na daoine eile ann ag screadach, *“My God, my God, the dingo’s got my baby!”* Rinneadh dian-chuardach ar an gceantar agus fuarthas éadaí an linbh, ach ní bhfuarthas a corp.

An rud is aistí agus is follasaí idir an samhradh in Éirinn agus an samhradh thar lear, dar liom, ná a laghad páistí a bhíos le feiceáil ag imirt taobh amuigh i lár an lae, iad ag béiceadh agus ag screadach, ag carnadh cuimhní órga na hóige don saol fada atá rompu.

Bhailigh sluaite isteach i halla an phobail chun a míshástacht a léiriú dó, agus thosaigh sé ag screadach orthu.