Sochaí a thiomáineann Roman agus Maru, friothlaochra an scéilín áiféisigh seo, go himeall a bpléascaithe, agus, eirbeall in airde, thar aill a scriosta ar deireadh.

Is léir, mar sin, go bhfuil an bonn á bhaint ón dul chun cinn ag léirscrios na timpeallachta.

Tá scrios déanta ar an dtimpeallacht, ar shaol go leor leor teaghlach agus ar an gcóras polaitíochta, as an easpa smachta a cuireadh ar shaint na racmasóirí seo.

An té a cheannófas toirtín úill as an chomharsain in ionad brioscaí a rinneadh i bhfad uaidh, déanfaidh sé leas daoine níos gaire dó, á gcoinneáil i mbun táirgíochta, gan trácht ar an mhilleadh aeir is talaimh lena iompar anall as tír amuigh san imigéin.

Tiocfaimid tríd an duibheagán seo agus cuirfimid an tír ar a seanléim arís, ach má theipeann orainn athleasú a dhéanamh ar an phoblacht, fágfar síolta an scriosta faoi thalamh agus gan aon amhras fásfaidh siad aníos faoi chosa na glúine eile inár ndiaidh.

Is tábhachtach an ghné dhearfach imshaoil ní mar gheall ar an leas atá ann féin, ach toisc gurb shin é an leithscéal atá an stát ag tarraingt chuige féin ina gcuid blúiríní eolais chuig na meáin chumarsáide, d’ainneoin an milleadh go léir a dhéanann siad chaon bhliain trí Bhord na Móna.

An coinín, an luchóg mhór, an madra, an cat, is féidir le ceann ar bith díobh a bheith ina scrios i dtír chomh mór leis an duine féin.