Bhí siad tapógach, briosc-chainteach, iad ag mungailt grán rósta, agus ag liú ó am go chéile.

Mar a bheadh mála cat dá mbá in abhainn; mar a bheadh brú tráchta na cathrach cúig a chlog tráthnóna fliuch Samhna, le gach bíp focann bíp mífhoighdeach; mar a bheadh gach mungailt sna carranna céanna le ham teann ag brú anuas orthu.

Gach cúrsa a glaodh amach, b’éigean do chréatúr amháin nó péire súil síos os coinne an tslua agus cogarnach mhungailte – “cad *sa **f**k* sin é sin?!” – le cloisteáil.