Nuair a chuir mé in iúl do chara de mo chuid go raibh mé ar tí agallamh a chur ar Éamon Ó Cuív, an Teachta Dála de chuid Fhianna Fáil i ndáilcheantar Ghaillimh Thiar, agus an tAire Stáit sa Roinn Talmhaíochta, Bia agus Forbartha Tuaithe, is éard a dúirt sé ina thaobh ná gur polaiteoir go smior a bhí ann.
Bhí an ceol go smior ina mhuintir - bhíodh ceol i gcónaí sa teach i nDoire, idir cheirníní agus cheol beo: an pianó, an fheadóg stáin, an bosca ceoil agus, uirlis Dermot, an fhidil.
Is sean-IRA mo mhuintir ar an dá thaobh, is lucht Fianna Fáil iad go smior, ach tháinig an pointe nuair a tháinig deireadh leis sin, nuair a bunaíodh an saorstát is chuile shórt.
Nach fíor sin?”
“Áááá, a Bhaloir, an síleann tú gur fíor? Caidé faoina soilse, an tUachtarán Íosa Mhic Giolla Mháire? Nach duine dár gcuid féin í? Ultach go smior! Agus nach dtugann sí cuireadh don Ord Glórmhar dul go hÁras an Uachtaráin gach bliain ar an *Twelfth?* Agus nach dtéann muid ann inár mathshluaite? Agus cén uair dheireanach a bhí an IRA san Áras? Ach bhí muintir an UDA ann, ag ithe agus ól.
Is maith le daoine *happy endings*! Sin an fáth go bhfuil ráchairt ar an léann Éireannach in áiteanna mar Phrág nó Lodz nó Gdansk nó Cluj
sa Trasalváin féin!”
Ainneoin gur Corcaíoch go smior é Bob Welch, is saoránach den domhan é fosta, atá tar éis léamh óna shaothar féin i dtíortha mar an tSeapáin, an Ungáir agus an Pholainn.