AÓF: Tá tionscadal eile staidéir ar siúl agat faoi láthair, nach bhfuil? Céard atá ar bun agat anois? CÓCC: Tá Ollscoil na hÉireann tar éis staidéaracht taistil sna Dána a bhronnadh orm agus is éard atá i gceist agam a dhéanamh ná féachaint ar an bpróiseas seachadaíochta a ghabhann le roinnt de mhóramhráin na Gaeilge, a bhfuil scaipeadh fairsing ilchúigeach orthu agus a bhfoirm sa traidisiún míshocair dá réir, de bharr an ról cruthaitheach a bhíonn ag fonnadóir i seachadaíocht na n-amhrán.

Is le linn na tréimhse míshocra seo dá shaol a rinne Caravaggio an chuid is tromchiallaí agus is géarchúisí dá shaothar, agus, murab ionann agus an chuid is cáiliúla dá shaothar, atá le feiceáil gan stró in eaglaisí agus iarsmalanna sa Róimh, tá an saothar deireanach seo scaipthe in áiteanna éagsúla.

” Bhíos rud beag míshocair ionam féin ach thógas i mo cheann é dul leo.

Ach tar éis dó stopadh, d’fhanamar uilig timpeall ar an uaigh – míshásta leis an gcaint róghonta a thug sé, míshocair mar nár tugadh bealach dúinn ár mbrón a rá nó a thaispeáint, míshocair nár dúradh níos mó faoin duine álainn seo.

Ach tar éis dó stopadh, d’fhanamar uilig timpeall ar an uaigh – míshásta leis an gcaint róghonta a thug sé, míshocair mar nár tugadh bealach dúinn ár mbrón a rá nó a thaispeáint, míshocair nár dúradh níos mó faoin duine álainn seo.

Seo chugainn an bhliain úr agus caithfidh mé a rá go bhfuilim beagáinín míshocair, mar seo an t-am a dheinim na mílte rún faoin saghas saoil is mian liom a chaitheamh sa dá mhí dhéag atá romham.

Anois nílim chomh míshocair céanna.

Agus mé ar ais i mBaile Átha Cliath le cúpla mí anuas, thug mé faoi deara chomh míshocair is a bhraitheann go leor daoine.

Ceol traidisiúnta cathrach é ceol Kíla – ceol craosach, míshocair ar mian leis stíleanna ceoil an domhain a bhlaiseadh.

Bhí saol pósta cointinneach míshocair aici lena grá mór, Ted Hughes, agus b’airsean a chuir go leor daoine an locht nuair a chuir sí deireadh lena saol.

Cad é a ritheann leat nuair a smaoiníonn tú ar ealaíontóirí graifítí? An aontaíonn tú leis an tuairim gur ealaíontóirí iontu féin iad, nó an dóigh leat gur lucht scriosta a dtimpeallachta iad? An samhlaíonn tú iad mar dhéagóirí míshocra le *hoodies* a bhíonn ag spraeáil a gcuid teachtaireachtaí rúnda i gcoim na hoíche ar réadmhaoin agus ar airnéis phearsanta daoine eile, nó an é gurbh fhearr leat amharc orthu mar ealaíontóirí réabhlóideacha a bhfuil a racht ealaíonta á scaoileadh acu ar bhallaí sráide – iad saor ó shrian na ndánlann agus ó shúile an phobail? An dóigh leatsa gur ealaín luachmhar phoiblí é graifítí a bhfuil sé de chumas aige rud éigin suntasach a léiriú faoinár sochaí, nó an síleann tú gur creachadóireacht leithleasach é a bhíonn á cleachtadh ag daoine nach bhfuil aon mheas acu ar a dtimpeallacht nó ar na daoine a bhfuil cónaí orthu mórthimpeall orthu? Is éard atá i ngraifítí ná litreacha nó íomhánna a scríobtar, a spraeáiltear nó a phéinteáiltear in áit phoiblí.

Mothaím féin go mbíonn deifir orm i gcónaí abhus, agus cuirtear faoi strus mé in amanna agus mé díreach ag labhairt le daoine, bíonn siad chomh míshocair sin – daoine nach mbíonn ag féachaint sa tsúil orm toisc go bhfuil siad chomh gnóthach sin, daoine a labhraíos chomh gasta sin is go gcuirfidh siad mo chroí i mo bhéal! Éire na Féile, más ea Cuimhním go hiondúil ar an teideal a bhronntar ar Éirinn, gurb í tír na féile is na mílte fáilte í, go bhfuil clú agus cáil orainn fud fad na cruinne mar dhream a bhfuil féith an ghrinn agus fad na teanga le brath go mór ionainn.

Bhunaigh Alfred Hitchcock, a scannán Rear Window ar chaidreamh míshocair na beirte.

Ar mhí-ámharaí an tsaoil áfach, tá gnóthaí polaitíochta na Pacastáine ag éirí míshocair le tamall anuas agus ní fios cén treo a rachaidh an Phacastáin amach anseo.

Tar éis roinnt blianta áfach, agus mé ag cleachtadh an mhodha ar bonn measartha rialta, thosaigh mé ag éirí giodamach, míshocair le linn mo mhacnaimh.

Dúirt Gerard Flemming ó Met Éireann cúpla mí ó shin, “Tá an chuid is mó de na samhraí in Éirinn míshocair, fliuch agus gan a bheith te go háirithe.