Cheistigh mé cúpla duine tar éis na heachtra le feicéail ar tharla aon rud suntasach i mBoston féin a mhíneodh treise racht feirge na mban meanaósta.

Tá an-tóir ar a chuid pictiúr, a léiríonn tírdhreach na háite go dian-dathannach.

Bhí dán beag deas aige a ndéanadh sé é a aithris gan stad: Tá Tulach Mhór i lár na tíre Tulach álainn trína chéile; Lucht dhá chois ag siúl na slí Gan vóta acu ná déine Gan Béarla acu ná Gaeilge.

Táim ag smaoineamh go háirithe ar thosca ar nós dromchla páirce, séasúr imeartha, líon agus minicíocht na gcluichí, déine agus minicíocht na traenála, cur i bhfeidhm rialacha a bhaineann le himirt chontúirteach, tionchar agus dearcadh bainisteoirí i leith a gcuid uaillmhianta pearsanta féin, an brú a chuirtear go hindíreach ar imreoirí de dheasca ról craosach lucht fógraíochta, urraíochta, teilifíse agus maoinithe.

Mhol siad go bhfaigheadh na clubanna agus tithe tábhairne fearais lagdhianais ina mbeadh *dollar* amháin mar uasteorainn ar aon gheall iontu agus $500 mar an pota óir is airde a bheadh ar fáil iontu.

Tá éirithe leis na heagraíochtaí, an CLG agus an AFL, na sluaite móra a mhealladh ó am go ham trí fhógraíocht dhian a dhéanamh agus de thoradh ghéire na hiomaíochta idir an dá thír.

Is ‘suí siar’ é in ionad a bheith mar ‘cromadh chun tosaigh’, rud a ligeann don úsáideoir brabhsáil gan an iomarca tiomantais ach fós féin a bheith, fágaim, mar chuid de phobal daoine gur spéis leo cúirtíní áille.

Tá feachtais éagsúla ar siúl ag na húdaráis le blianta fada anuas le géire na hanachana seo a mhaolú, nó na hainmhithe a dhíothú fiú, leis an dúlra ilghnéitheach a chosaint fud fad na tíre.

Deirtear nach mbíonn tréan buan.