Is é an t-aon imreoir de “Laochra Gael” 2006 atá fós ag imirt agus is deacair a shamhlú go gcrochfaidh sé suas an camán go ceann i bhfad eile.

Éadaí atá, i mo bharúilse (má tá muid ionraic linn féin), cinéal caite ag amharc agus chomh ‘*last season*’ iontu féin, gur masla don lipéad é féin, an lipéad a chrochadh orthu ar chor ar bith.

Taobh amuigh de na bialanna agus na tábhairní ar fad tá fógraí móra trítheangacha crochta anois: ‘Keine Dogs, le bhur dtoil! Keine Paddies le bhur dtoil!’ Magadh beag searbh atá ann nó níl Paddy ar bith anois faoin cheantar sin a mbeadh sé d’acmhainn aige aon rud a cheannach sna háiteanna céanna; agus níl madadh ar bith i gConnacht nach bhfuil ite.

Seafóid is ea an léiriú seo gur féidir le cuid againn scaoileadh tharainn gan stró, ach tá an-chuid den dream óg amuigh ansin go hiomlán ar éill aige.

Tá fógraí crochta leath bealaigh in airde a thugann foláireamh do shiúlóirí faoin chontúirt a bhaineann leis: “*Tonnes of unstable rock and scree now present a high level of objective dangers and local guides are strongly advising people to avoid the route*.

Ní bhíodh ar Fhianna Fáil daoine a íoc le postaeirí a chrochadh, mar a bhíodh ar Fhine Gael.

"Seachain na hAmhais!" a deir mo mháthair agus í ag crochadh an ghutháin.

Ní bhíodh ar Fhianna Fáil daoine a íoc le postaeirí a chrochadh, mar a bhíodh ar Fhine Gael.

Oileán beag atá i gceist, agus tar éis mo phuball a chrochadh is a shocrú, thug mé aghaidh ar na fothracha.