Ach ní bhíonn néal gan ghealán, mar a déarfá.

Nuair a bhíonn oíche bhreá ghealaí ann, bíonn an tine ghealáin le feiceáil ar an fharraige – tá sé fíordhraíochtúil, cosúil le sióga beaga ag damhsa thart ar an bhád.

6 milliún duine sáite isteach ansin faoi smachtbhannaí na mblianta, gan chead dul thar thrí míle i bhfarraige agus go ndéantar iad a lámhach le luaidhe, nó tine ghealáin - fosfar bán - a chartadh ón aer orthu, ó am go chéile, le cead an domhain chláir.

Ba é an rud a bhí ann ná diúracán aimsire a theilg muintir na hIorua in airde chun staidéar a dhéanamh ar na Gealáin Thuaidh.

Is minic ráite é, ní bhíonn néal gan ghealán.

Nuair a éiríonn an saol dúshlánach, brónach nó fiú amháin mí-ádhúil, sílim i gcónaí gur féidir linn glacadh leis nach mbíonn néal gan ghealán, nach mbíonn sa dorchadas ach seal agus nach mbíonn sa bhrón ach tocht neamhbhuan.