Tá sé fíor go dtagann go leor chuig an bhFleadh nach n-aithneodh port ó chornphíopa, ach is deas an rud é le rá go bhfuil slua macánta dílis a fhilleann ar ais bliain i ndiaidh bliana de bharr na dúile láidre atá acu sa cheol agus an meas atá acu ar na ceoltóirí.

Maidir liom féin, is mó mo dhúil sa leathchoróin; tá mé sásta airgead a ghlacadh ó dhuine ar bith – Caitliceach nó Protastúnach, Brit nó Paddy, is cuma liom.

Gan an nasc seo agus an tsoiléireacht a bhaineann leis, is baolach go dtráfadh an bhá agus an luiteamas atá ag an phobal leis an chraolachán phoiblí.

An bhfuil an bhean ag fanacht le duine agus í ag amharc amach an fhuinneog go dóchasach nó an bhfuil sí ag amharc ar dhuine éigin atá i ndiaidh imeacht? Tuigeadh uirlísí ceoil i bpictiúir ag an am seo mar chomharthaí grá croí agus seirce agus chomh maith lena liúit, feictear uirlis eile ina luí ar an urlár breac-chearnógnach, rud a chuireann in iúl dúinn go bhfuil leannán na mná mar fhothéacs sa phictiúr agus go bhfuil muid ag amharc ar mheandar sioctha ama.

Agus mar a dúras cheana, tá gean faoi leith ag Nua-Gheirsígh ar a gcuid carr.