Cuireann sé scairt síos an staighre ar an bheirt eile atá fós ina suí sa chistin ag ól cupán tae: “An an dul *isteach *sa tobán seo a bhí mé nó ag teacht *amach *as?” *Thíos *sa chistin amharcann Réamó agus Éamó ar a chéile, téann súile na beirte *suas siar *i loig na súl agus croitheann siad a gcloigeann *anonn *agus *anall *go mall agus go feasach.

Lena chois sin, tá feasach tábhachtach leagtha síos anois a chiallaíonn nach dtiteann aon fhreagracht ar úinéir talún as gortú a tharlaíonn do dhuine a bhíonn ag siúl ar a chuid talún.

Ach dá mhéad an tsuim a chuireann Éireannaigh i stair na hÉireann, is geall le suim soip í nuair a thuigtear a fheasaí is a eolaí a bhíonn Polannaigh maidir le stair na Polainne.

Ardintleachtach! Amach liom sa deireadh le fear feasach a dhéanamh díom féin.

Is feasach dúinn muintir na Gaeilge thar lear thar mar ba fios cheana.

Tá an eagarthóireacht chomh snoite sin nach feasach dúinn go minic cioca ar amlíne na máthar, nó ar aistear na hiníne atáimid.

Is léir do mhuintir an taoibh sin domhain amháin a bhfuil de dhifríocht idir an Astráil agus an Nua-Shéalainn agus is feasach do Bhearnaí Ó Doibhlin faoin am seo saintréithe an dá thír.

Is feasach do Bhearnaí Ó Doibhlin scéal den mhí-ádh agus den uisce faoi thalamh sin.