Is féidir le duine cur suas le buaireamh an tsaoil má éiríonn leis é féin a chailleadh i mbrionglóidí agus i bhfantaisíocht.

Scéal éadrom fantaisíochta a bhí ann, fite fuaite le ceol agus damhsa.

Nuair a d'oibrigh Hopper mar mhaisitheoir, bhí air sceál leabhair a thaispeáint ar an chlúdach in íomhá amháin, agus ina phictiúir chruthaigh sé *vignettes *ar shaol daoine a spreag na scannáin, nó an saol fantaisíochta a chaith sé le Jo.

Ag tógaint san áireamh an drochmheas a bhí aige orthusan a bhí ag iarraidh bheith deas leis, an fhantasaíocht alcólach inar mhair sé go minic agus a chuaigh in olcas agus é fá bhrú, paranáia leanúnach an bhréagadóra go bhfaighfí amach é, gan trácht ar an chlisteacht chiútálta fhéinchosantach a sheas go maith dó riamh anall, creidim nár thug sé fábhar speisialta ná deis riamh d’éinne a thug oiread agus pingin rua dó.

” Cad é atá i ndán do na fir seo mar sin? An éireoidh leo caidreamh le fíorbhean a bheith acu riamh, nó an fearr leo a bheith le bean a bhfantaisíocht, cosúil lenar tharla do Andrew McCarthy sa scannán sin de chuid na n-ochtóidí *Mannequin*? Níl an chosúlacht ar an scéal go dteastóidh fíorbhean ó Davecat riamh.

Insíonn an reacaire dúinn láithreach faoi Lios na gCat – áit fhantaiseach atá faoi smacht Bhess, banríon na gcat.

D’fhéadfaí neamhaird a thabhairt ar *An Bhanríon Bess agus Gusaí Gaimbín *toisc gur leabhar fantaisíochta do dhaoine óga é, ach tugann sé léargas grinn dúinn ar chúrsaí sóisialta, polaitíochta agus inscne in Éirinn sa lá atá inniu ann.

Ach tá fadhb leis an bhfantaisíocht seo, is é sin, saol na cathrach.

“A Uncail Bhriain,” ar siad, “an mbeadh muidne in ann freastal ar ardscoil i Meiriceá? An mar Glee a bhíonn sé i gcónaí?” Aisling Scripte ====== Go deimhin, is maith is cuimhin liom dul go dtí an scannán Grease nuair a tháinig sé amach in Éirinn i 1978 agus ionadh den saghas céanna a bheith orm.