Antaine Ó Faracháin: A Terry, céard a mhúscail do spéis sa cheol ar an gcéad dul síos, nó cén chaoi ar thosaigh tú? Terry Moylan: Ba hiad na hamhráin i dtosach ba chúis leis.

Deirtear in Éirinn go gcuireann na comharthaí bóthair dátheangacha daoine ar strae ach i mo chás féin b’in an rud ba mhó a spreag suim sa teanga ionam.

Dhúisíomar ag leathuair tar éis a seacht, an mhaidin dar gcionn agus thiomáin caol díreach chuig aerphort Bhleá Cliath.

Mhúscail mise suas ag mothú go hiontach, go díreach cionn is gur chaith mé cúpla lá ag amharc i mo dhiaidh féin.

De thaisme, seachas d'aon ghnó, tar éis deich nóiméad ag siúl sráideanna liom féin, tháinig mé ar radharc a mhúscail mo chuimhne, agus thuig mé go tobann go raibh mé ar shráid an fheallmharaithe.

Dhúisigh mé agus slua timpeall orm.

Dúisíodh lucht na Gaeilge as an suan.

Bheidís ar scáth a chéile os cionn Halla na Cathrach i gCorcaigh nuair a dhúisíos os a gcomhair ar an Aoine an 20ú Bealtaine 2011 – rud a bhain siar beag na dochreidteachta asam roimh mo bhricfeasta.

Agus mé ag eitilt go hÉirinn, nuair a taispeánadh clár ón tsraith ar chóras siamsaíochta an eitleáin, dhúisigh na hÉireannaigh go léir agus chuir na cluasáin orthu.

Nuair a dhúisíomar agus nuair a thuirlingíomar den spáslong, bhí an chuma ar an scéal ceart go leor go rabhamar trí seachtaine inár gcodladh agus gur i gcoilíneacht amuigh sa spás a bhíomar.